កម្លាំង នៅក្នុងការឈឺចាប់
ពេលដែលយុវជន សេមមី(Sammy) អាយុ១៨ឆ្នាំ បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះ ក្រុមគ្រួសារគាត់ក៏បានកាត់កាល់គាត់ចោល ដោយប្រពៃណីយរបស់ពួកគេបានប្រកាន់ខ្ជាប់សាសនាផ្សេង។ ប៉ុន្តែ មានសហគមន៍គ្រីស្ទបរិស័ទមួយ បានទទួលស្វាគមន៍គាត់ ដោយផ្តល់ឲ្យគាត់ នូវការលើកទឹកចិត្ត និងធនធានផ្នែកហរិញ្ញវត្ថុ សម្រាប់ការអប់រំរបស់គាត់។ ក្រោយមក ពេលដែលទីបន្ទាល់នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ត្រូវបានគេយកមកបោះពុម្ភផ្សាយ នៅក្នុងទស្សនាវដ្តីមួយ គាត់ក៏បានជួបការបៀតបៀនកាន់តែខ្លាំង។
ប៉ុន្តែ សេមមីមិនបានឈប់ទៅសួរសុខទុក្ខក្រុមគ្រួសារគាត់ឡើយ។ គាត់បានទៅលេងពួកគេ ពេលណាគាត់មានឱកាស ហើយក៏បាននិយាយជាមួយឪពុករបស់គាត់ ទោះបងប្អួនបង្កើតរបស់គាត់ បានព្យាយាមរារាំងគាត់ មិនឲ្យចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់គ្រួសារក៏ដោយ។ ពេលដែលឪពុករបស់គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ សេមមីក៏បានទៅជួយថែរជម្ងឺគាត់ ដោយមិនខ្វល់ពីការប្រមាថមើលងាយរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ ក្រោយមក ទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅដោយក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ ក៏បានបន្ទន់ឥរិយ៉ាបថ ដែលពួកគេមានចំពោះគាត់ ហើយអ្នកខ្លះ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ ក៏មានចិត្តចង់ស្តាប់គាត់និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ។
ការសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ អាចនាំឲ្យយើងជួបការលំបាកច្រើន។ សាវ័កពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតបើអ្នកណាត្រូវព្រួយលំបាក ទាំងរងទុក្ខឥតហេតុ ដើម្បីឲ្យបានបញ្ញាចិត្តជ្រះថ្លានៅចំពោះព្រះ នោះគួរសរសើរហើយ”(១ពេត្រុស ២:១៩)។ ពេលយើងឆ្លងកាត់ការលំបាក ឬទុក្ខវេទនា ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើង គឺយើងបានរងទុក្ខ ដោយសារ “ព្រះគ្រីស្ទក៏បានរងទុក្ខជំនួសយើងដែរ ទាំងទុកដំរាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាដើរតាមលំអានដាននៃទ្រង់”(ខ.២១)។
សូម្បីតែនៅពេលដែលអ្នកដទៃបានជេរប្រមាថព្រះយេស៊ូវ “នោះទ្រង់មិនបានជេរតបវិញទេ ខណៈដែលទ្រង់រងទុក្ខ នោះក៏មិនបានគំហកកំហែងដល់គេដែរ គឺបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ទៅព្រះ ដែលជំនុំជំរះដោយសុចរិតវិញ”(ខ.២៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃការរងទុក្ខ…
ការមមុលទៅមុខ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងដើរកាត់តាមផ្លូវដើរ ជាប់នឹងជញ្ជាំងខាងក្រៅ នៃអគារការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយ ពេលដែលឃើញដើមផ្កាដ៏ស្រស់បំព្រង កំពុងលូតលាស់ តាមក្រហែងថ្ម ទោះជាស្ថានភាពរបស់វាមានការពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ រុក្ខជាតិនេះបានរកឃើញកន្លែងឈរយ៉ាងមាំមួន ដោយចាក់ឫសចូលទៅក្នុងក្រហែងថ្មស្ងួត ហើយក៏បានលូតលាស់យ៉ាងប្រសើរ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតមានប្រអប់កង្ហាម៉ាស៊ីនត្រជាក់ មានទីតាំងចំពីលើដើមផ្កាមួយនេះ ហើយបានស្រក់ទឹកពីលើវា ពេញមួយថ្ងៃ។ ទោះស្ថានភាពនៅជុំវិញវា មិនមានលក្ខណៈអំណោយផលក៏ដោយ ក៏វានៅតែបានទទួលជំនួយដែលវាត្រូវការ ពីទឹកដែលស្រក់មកពីលើ។
យ៉ាងណាមិញ ជួនកាល ការលូតលាស់ក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ អាចមានការពិបាក ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមានការទ្រាំអត់ ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងអាចជម្នះឧបស័គ្គនានា។ កាលៈទេសៈរបស់យើងប្រហែលជាមិនអំណោយផល ហើយការបាក់ទឹកចិត្តហាក់ដូចជាឧបស័គ្គ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបន្តមមុលទៅមុខ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអម្ចាស់ យើងអាចលូតលាស់យ៉ាងប្រសើរ ដូចដើមផ្កាមួយនោះដែរ។ នេះហើយជាបទពិសោធន៍ដែលសាវ័កប៉ុលបានឆ្លងកាត់នោះ។ ទោះជាមានទុក្ខលំបាកខ្លាំងយ៉ាងណា ហើយគាត់បានជួបឧបស័គ្គអ្វីក៏ដោយ(២កូរិនថូស ១១:២៣-២៧) គាត់មិនព្រមចុះចាញ់ឡើយ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំកំពុងតែដេញតាម សង្វាតនឹងចាប់ឲ្យបានសេចក្តី ដែលព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវបានចាប់ខ្ញុំឲ្យបាននោះដែរ។ ទាំងរត់ដំរង់ទៅឯទី ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ភីលីព ៣:១២,១៤)
សាវ័កប៉ុលដឹងថា គាត់អាចធ្វើការគ្រប់យ៉ាង ដោយសារព្រះអម្ចាស់ ដែលចម្រើនកម្លាំងឲ្យគាត់(៤:១៣) ហើយយើងក៏អាចធ្វើការគ្រប់យ៉ាងផងដែរ ពេលដែលយើងបន្តមមុលទៅមុខ ដោយជំនួយពីព្រះមួយអង្គ ដែលប្រទានកម្លាំងឲ្យយើង។-LAWRENCE DARMANI
ការអញ្ជើញឲ្យមកសម្រាក
ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅក្បែរគ្រែរបស់មិត្តភក្តិម្នាក់ នៅបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំមានការប៉ះពាលចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលបានឮសម្លេងនៃការឈឺចាប់របស់អ្នកជម្ងឺដទៃទៀត នៅក្បែរនោះ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឲ្យមិត្តភក្តិខ្ញុំ និងអ្នកជម្ងឺទាំងនោះ ហើយពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងជាថ្មីម្តងទៀតថា ជីវិតរបស់មនុស្សនៅលើផែនដីនេះ ពិតជាខ្លីយ៉ាងណា។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីបទចម្រៀងជនបទដែលខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់ តាំងពីយូរមកហើយ ដែលច្រៀងដោយលោកជីម រីវ(Jim Reeves) ដែលនិយាយអំពី លោកិយនេះដែលមិនមែនជាផ្ទះរបស់យើងទេ ព្រោះ “យើងគ្រាន់តែជាអ្នកដំណើរ”។
លោកិយនេះមានពេញដោយភាពនឿយហត់ ការឈឺចាប់ ការស្រេកឃ្លាន បំណុល ភាពក្រីក្រ ជម្ងឺ និងសេចក្តីស្លាប់។ ដោយសារយើងត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់តាមលោកិយនេះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលអញ្ជើញសម្រាប់មនុស្សគ្រប់សម័យកាលថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ យើងត្រូវការការសម្រាកនេះ។
ក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យសពដែលខ្ញុំបានចូលរួម ខ្ញុំច្រើនតែឃើញគេដកស្រង់បទគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីការថ្លែងទំនាយរបស់សាវ័កយ៉ូហាន អំពី “ផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី”(វិវរណៈ ២១:១-៥) ព្រោះបទគម្ពីរនេះ សក្តិសមសម្រាប់ពីធីបុណ្យសពណាស់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំជឿថា បទគម្ពីរនេះបានចែងសម្រាប់អ្នកនៅរស់ ច្រើនជាងសម្រាប់មនុស្សស្លាប់។ យើងត្រូវស្តាប់តាមការអញ្ជើញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យចូលមកសម្រាកក្នុងទ្រង់ នៅពេលដែលយើងនៅមានជីវិតនៅឡើយ។ ទាល់តែយើងបានស្តាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ ទើបយើងមានសិទ្ធិទទួលព្រះពរតាមព្រះបន្ទូលសន្យា ក្នុងព្រះគម្ពីរវិវរណៈ។ ព្រះទ្រង់នឹងគង់នៅក្នុងកណ្តាលចំណោមយើងរាល់គ្នា(ខ.៣)។ ទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកយើងរាល់គ្នា(ខ.៤)។ “សេចក្តីស្លាប់ ឬការសោកសង្រេង…
ពេលដែលមិនត្រូវអរសប្បាយ
ក្នុងប្រពៃណីយរបស់ជនជាតិអ័ខាន(Akan) នៅប្រទេសហ្កាណា មានសុភាសិតមួយពោលថា “សត្វបង្កួយខឹងនឹងក្មេងប្រុស ដែលបានចោលថ្មដាក់វា តែវាខឹងកាន់តែខ្លាំង ចំពោះក្មេងប្រុសម្នាក់ទៀតដែលឈរឱបដៃមើល ហើយអរសប្បាយនឹងសេចក្តីទុក្ខរបស់វា!” ការអរសប្បាយនឹងការដួលចុះរបស់អ្នកដទៃ គឺមិនខុសពីការចូលរួម ជាមួយអ្នកដែលធ្វើឲ្យគាត់ដួលចុះនោះឡើយ ឬថែមទាំងមិនខុសពីការប្រាថ្នាចង់ឲ្យគាត់ជួបការអាក្រក់កាន់តែច្រើន។
នោះជាអាកប្បកិរិយ៉ារបស់ពួកសាសន៍អាំម៉ូន ដែលបានសើចចម្អកយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ពេលដែលព្រះវិហារ នៅក្រុងយេរូសាឡិម “ត្រូវបង្អាប់ ហើយទាស់នឹងស្រុកអ៊ីស្រាអែលក្នុងកាល ដែលត្រូវចោលស្ងាត់ ព្រមទាំងទាស់នឹងពួកវង្សយូដា ក្នុងកាលដែលគេត្រូវដឹកនាំទៅជាឈ្លើយផង”(អេសេគាល ២៥:៣)។ ដោយសារពួកសាសន៍អាំម៉ូនបានអរសប្បាយនឹងសេចក្តីទុក្ខរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ពួកគេក៏បានធ្វើឲ្យព្រះមិនសព្វព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគេត្រូវទទួលលទ្ធផលដ៏អាក្រក់(ខ.៤-៧)។
តើយើងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា ពេលដែលអ្នកជិតខាងយើង ជួបមហន្តរាយ ឬបញ្ហាអ្វីមួយ? បើសិនជាគាត់ជាអ្នកជិតខាងដ៏ល្អ ដែលរួសរាយរាក់ទាក់ នោះយើងប្រាកដជាអាណិតគាត់ ហើយទៅជួយគាត់មិនខាន។ ចុះបើសិនជាគាត់មិនគួរឲ្យរាប់អាន ហើយចូលចិត្តបង្កររឿង? និស្ស័យរបស់យើងពីកំណើត គឺប្រហែលជាមិនចង់អើពើរចំពោះគាត់ ឬថែមទាំងអរសប្បាយស្ងាត់ៗ ចំពោះការដួលចុះរបស់គាត់ទៀតផង។
ព្រះគម្ពីរសុភាសិតបានដាត់តឿនយើងថា “កុំឲ្យមានចិត្តរីករាយ ក្នុងកាលដែលខ្មាំងសត្រូវឯងដួលចុះឡើយ ក៏កុំឲ្យមានចិត្តសប្បាយ ក្នុងកាលដែលគេត្រូវទំលាក់ទៅដែរ”(២៤:១៧)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់យើង ឲ្យ“ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀនយើង”(ម៉ាថាយ ៥:៤៤)។ កាលណាយើងធ្វើដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងកំពុងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ឲ្យលោកិយបានស្គាល់ ហើយយើងកំពុងតែត្រាប់តាម សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះអម្ចាស់(៥:៤៨)។-Lawrence Darmani
បញ្ជីឈ្មោះដែលសំខាន់បំផុត
នៅបញ្ជរត្រួតពិនិត្យរបស់អាកាសចរណ៍ កេនយ៉ា អ៊ែរវេយ ខ្ញុំបានបង្ហាញលិខិតឆ្លងដែនរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យគេផ្ទៀងផ្ទាត់។ ភ្នាក់ងារអាកាសចរណ៍ក៏បានឆែករកមើលឈ្មោះខ្ញុំ ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអ្នកដំណើររបស់ពួកគេ ស្រាប់តែបាត់មិនឃើញឈ្មោះខ្ញុំ។ តើមកពីហេតុអ្វី? គឺមកពីមានការកក់សំបុត្រច្រើនលើសចំនួនកៅអី ហើយខ្វះការបញ្ជាក់ពីអ្នកដំណើរ។ ពីដំបូងខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងបានធ្វើដំណើរទៅដល់ផ្ទះ នៅថ្ងៃនោះ។ តែក្តីសង្ឃឹមនោះបានរលាយអស់។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបើកបញ្ជីឈ្មោះមួយបែបទៀត ដែលព្រះគម្ពីរបានហៅថា បញ្ជីជីវិត។ ក្នុងបទគម្ពីរ លូកា ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវបានចាត់ពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យចេញទៅបំពេញបេសកកម្មផ្សាយដំណឹងល្អ។ ពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញ ពួកគេបានរាយការណ៍ថ្វាយទ្រង់ ដោយអំណរ អំពីជោគជ័យរបស់ពួកគេ។ តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា “កុំឲ្យអរសប្បាយ ដោយព្រោះអារក្សចុះចូលអ្នករាល់គ្នានោះឡើយ ត្រូវឲ្យរីករាយ ដោយព្រោះឈ្មោះអ្នករាល់គ្នាបានកត់ទុកនៅស្ថានសួគ៌វិញ”(ខ.២០)។ យើងគួរមានអំណរ មិនគ្រាន់តែដោយសារយើងមានជោគជ័យប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដោយសារយើងដឹងថា ឈ្មោះយើងបានកត់ទុកក្នុងបញ្ជីឈ្មោះរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា យើងពិតជាមានឈ្មោះកត់ទុកក្នុងបញ្ជីរបស់ទ្រង់មែន? ព្រះបន្ទូលព្រះបានប្រាប់យើងថា “បើមាត់អ្នកនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយអ្នកជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះពិត”(រ៉ូម ១០:៩)។
ក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូក ២១ លោកយ៉ូហានបានធ្វើការពិពណ៌នាដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍អំពីទីក្រុងបរិសុទ្ធ ដែលរង់ចាំអ្នកដែលជឿព្រះគ្រីស្ទ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានសរសេរថា “ក៏គ្មានអ្វីស្មោកគ្រោក ឬអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តបែបគួរខ្ពើម ឬសេចក្តីកំភូតណាចូលទៅក្នុងទីក្រុងនោះឡើយ ចូលបានតែអ្នកណា ដែលមានឈ្មោះកត់ទុក ក្នុងបញ្ជីជីវិតរបស់កូនចៀមប៉ុណ្ណោះ”(ខ.២៧)។
បញ្ជីជីវិតជាបញ្ជីឈ្មោះដែលសំខាន់បំផុត…
ការបញ្ចាំងពន្លឺរបស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ
ដោយសារក្រុងរីយូកាន នៅប្រទេសន័រវេយ មានទីតាំងក្នុងតំបន់ជួរភ្នំខ្ពស់ៗ ស្ថិតក្នុងរយៈបណ្តោយខាងជើងនៃផែនដី នោះប្រជាជននៅទីនោះ មិនបានទទួលពន្លឺថ្ងៃ ដែលជាពន្លឺធម្មជាតិ ចាប់ពីខែតុលា ដល់ខែមិនា។ ដើម្បីជួយឲ្យក្រុងនោះមានពន្លឺ ប្រជាជននៅទីនោះ ក៏បានដំឡើងកញ្ចក់ធំៗជាច្រើន នៅលើចង្កេះភ្នំ ដើម្បីបញ្ចាំងពន្លឺថ្ងៃចូលទៅក្នុងទីលានប្រជុំជនរបស់ក្រុងនោះ។ ពន្លឺថ្ងៃអាចបន្តបញ្ចាំងចូលក្រុងនោះទៅបាន ដោយសារកញ្ចក់យក្សទំាងនោះ បានបង្វិលទៅតាមទិសរបស់ថ្ងៃរះ និងលិច។
ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា ជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងកញ្ចក់ទាំងនោះផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា សិស្សទ្រង់ជា “ពន្លឺនៃលោកិយ”(ម៉ាថាយ ៥:១៤)។ សាវ័កយ៉ូហាន ក៏បានពិពណ៌នាផងដែរថា ព្រះគ្រីស្ទជាពន្លឺដ៏ពិត “ដែលភ្លឺមកក្នុងសេចក្តីងងឹត”(យ៉ូហាន ១:៥)។ ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានត្រាសហៅយើង ឲ្យបញ្ចាំងពន្លឺទ្រង់ ចូលទៅក្នុងភាពងងឹត ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរដំកើង ដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”(ម៉ាថាយ ៥:១៦)។ នេះជាការត្រាសហៅ សម្រាប់ឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅចំពោះមុខនៃសេចក្តីសម្អប់ និងបង្ហាញការអត់ធ្មត់ នៅចំពោះមុខនៃបញ្ហា ហើយបង្ហាញសន្តិភាព នៅចំពោះមុខនៃការប៉ះទង្គិច។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា “ដ្បិតកាលពីដើមអ្នករាល់គ្នាក៏ងងឹតដែរ តែឥឡូវនេះវិញ បានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូច្នេះ ចូរដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺចុះ”(អេភេសូរ ៥:៨)។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ…
ការហ៊ាននិយាយអំពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ
មានពួកជំនុំមួយកន្លែងបានអញ្ជើញគ្រូគង្វាលម្នាក់ ឲ្យមកអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះរបស់ពួកគេ។ អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំនោះបានប្រាប់គាត់ថា “សូមលោកគ្រូនិយាយតែអំពីព្រះបានហើយ តែកុំចេញព្រះនាមព្រះយេស៊ូវអី”។ បុរសនោះក៏បានសួរថា “ហេតុអ្វី?” អ្នកដឹកនាំរូបនោះក៏បានពន្យល់ថា “សមាជិកសំខាន់ៗខ្លះ ក្នុងពួកជំនុំយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អទេ ពេលពួកគេឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។ ដូចនេះ សូមលោកគ្រូ គ្រាន់តែនិយាយអំពីព្រះទៅបានហើយ”។ លោកគ្រូគង្វាលរូបនេះមិនអាចធ្វើតាមការណែនាំនេះបានទេ បានជាបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “បើមិនឲ្យខ្ញុំនិយាយចេញព្រះនាមព្រះយេស៊ូវទេ នោះខ្ញុំក៏គ្មានអ្វីត្រូវអធិប្បាយដែរ”។
កាលពីសម័យពួកជំនុំដំបូង ពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏បានជួបនិងបញ្ហាស្រដៀងនឹងរឿងរបស់លោកគ្រូគង្វាលរូបនោះផងដែរ។ អ្នកដឹកនាំសាសនាក្នុងតំបន់បាននាំគ្នាព្រមានពួកសាវ័កមិនឲ្យនិយាយអំពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវឡើយ(កិច្ចការ ៤:១៧)។ តែពួកសាវ័កបានបដិសេធន៍ថា “យើងខ្ញុំនឹងលែងនិយាយពីការដែលយើងខ្ញុំបានឃើញ ហើយឮ ពុំបានទេ”(ខ.២០)។
ការអៈអាងថា ខ្លួនបានជឿព្រះ តែមិនបានជឿព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាការនិយាយកុហក់ខ្លួនឯងហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ១០:៣០ ព្រះយេស៊ូវបានបកស្រាយយ៉ាងច្បាស់ អំពីទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសដែលទ្រង់មានជាមួយព្រះវរបិតាទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំហើយ និងព្រះវរបិតា គឺតែ១ព្រះអង្គទេ”។ បានសេចក្តីថា ទ្រង់បានប្រកាសថា ទ្រង់ជាព្រះ។ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់អាចមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ អ្នករាល់គ្នាជឿដល់ព្រះហើយ ចូរជឿដល់ខ្ញុំដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:១)។ សាវ័កប៉ុលដឹងថា ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈជាព្រះទាំងស្រុង និងស្មើនឹងព្រះវរបិតាផង ហើយទ្រង់និងព្រះវរបិតាគឺជាព្រះតែមួយ(ភីលីព ២:៦)។
យើងមិនត្រូវខ្លាចនិយាយចេញព្រះនាមព្រះយេស៊ូវឡើយ ដ្បិត “គ្មានសេចក្តីសង្គ្រោះ ដោយសារអ្នកណាទៀតសោះ…
នៅពីក្រោយឆាក
មានពេលមួយ ព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ បានធ្វើកម្មវិធីឈោងចាប់ទ្រង់ទ្រាយធំ ក្នុងគោលដៅផ្សាយដំណឹងល្អឲ្យបានឮសុះសាយក្នុងទីក្រុង។ ក្រុមការងាររបស់យើងដែលបានរៀបចំ និងដឹកនាំព្រឹត្តិការណ៍ឈោងចាប់នោះ រួមមាន ក្រុមតន្រ្តីយុវជនរបស់យើង ក្រុមប្រឹក្សាយោបល់ផ្លូវចិត្ត និងអ្នកដឹកនាំព្រះវិហារ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកម្មវិធី ពេលដែលពួកគេឡើងមកឈរតម្រៀបគ្នា នៅលើឆាក យើងក៏បានទះដៃអបអរសាទរពួកគេ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ និងថ្លែងអំណរគុណពួកគេ សម្រាប់ការប្រឹងប្រែងធ្វើការ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងក្រុមការងារនោះ មានបុរសម្នាក់ ដែលមិនសូវមានគេកត់សម្គាល់ប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែអ្នកនោះគឺជាប្រធានក្រុម។ នៅពេលខ្ញុំបានឃើញគាត់ ប្រហែលជាពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអរគុណ និងអបអរសាទរគាត់ សម្រាប់ការងាររបស់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា “យើងមិនសូវឃើញអ្នកសោះ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធី កំពុងដំណើរការ។”
គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើការនៅពីក្រោយឆាក”។ គាត់មិនខ្វល់ពីការស្វែងរកមុខមាត់ សម្រាប់ខ្លួនឯងឡើយ ទោះគាត់បានខិតខំធ្វើការច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ គាត់ចង់ឲ្យអ្នកផ្សេងបានទទួលការសរសើរ សម្រាប់កិច្ចការដែលពួកគេបានខិតខំធ្វើ។
ភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់គាត់ បានបង្រៀនខ្ញុំជាច្រើន។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះអម្ចាស់ នោះខ្ញុំមិនត្រូវស្វែងរកមុខមាត់ ឬចង់ឲ្យគេទទួលស្គាល់នោះឡើយ។ ខ្ញុំនៅតែអាចថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ទោះគេសរសើរខ្ញុំដោយបើកចំហរ ឬមិនសរសើរក៏ដោយ។ ចិត្តដែលយកព្រះគ្រីស្ទជាទីមួយ អាចទប់ស្កាត់កុំឲ្យមានការច្រណែនខុសទំនង ឬការប្រកួតប្រជែងដែលគ្មានប្រយោជន៍។
ព្រះយេស៊ូវដែល “ខ្ពស់លើសទាំងអស់” (យ៉ូហាន ៣:៣១) “ទ្រង់ត្រូវចំរើនឡើង ហើយខ្ញុំត្រូវបន្ទាបចុះវិញ” (ខ.៣០)។ នៅពេលយើងមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ យើងនឹងស្វែងរកការរីកចម្រើន…
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌
ការតប្រព័ន្ធខ្សែភ្លើងអន់ពេក បានបណ្ដាលឲ្យមានអគ្គីភ័យឆេះផ្ទះខ្ញុំ ដែលទើបតែសង់ថ្មីអស់រលីង។ អណ្ដាតភ្លើងបានលេបត្របាក់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំអស់ ក្នុងរយៈពេលប្រមាណជាមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ដោយគ្មានបន្សល់ទុកអ្វីសោះ ក្រៅពីកំទេចបាក់បែក។ មានពេលមួយទៀត ពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានធ្វើដំណើរពីព្រះវិហារ ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅថ្ងៃអាទិត្យ ស្រាប់តែឃើញផ្ទះរបស់យើង ត្រូវចោរគាស់ចូល ហើយក៏បានលួចយកទ្រព្យសម្បត្តិយើងអស់មួយចំនួន។
នៅក្នុងពិភពលោកដែលមិនល្អឥតខ្ចោះនេះ ការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងសាច់ឈាម បានកើតមានឡើងជាធម្មតាទៅហើយ ឧទាហរណ៍ យានយន្តត្រូវគេលួច ឬខូចខាត, កប៉ាល់បានលិច, អគារដួលរំលំ, ផ្ទះសម្បែងត្រូវទឹកជំនន់លិច និងរបស់ទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួនត្រូវចោរលួចប្លន់ជាដើម។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះយេស៊ូវបានទូន្មានកុំឲ្យយើងទុកចិត្តលើទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី(ម៉ាថាយ ៦:១៩)។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចថា មានបុរសម្នាក់បានគណនាឃើញថា ខ្លួនមានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរ រួចក៏បានសម្រេចចិត្តបង្គរទុករបស់ទ្រព្យទាំងប៉ុន្មាន សម្រាប់ខ្លួនឯងដេកស៊ីសប្បាយ(លូកា ១២:១៦-២១)។ អ្នកនោះបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ចូរសម្រាកឲ្យបានស្រួល ហើយស៊ីផឹកសប្បាយចុះ” (ខ.១៩)។ ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះឯង គាត់បានបាត់បង់គ្រប់យ៉ាង រួមទាំងជីវិតរបស់គាត់ដែរ។ សរុបសេចក្តីមក ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលថា “អ្នកណាដែលប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកបំរុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ នោះក៏ដូច្នោះដែរ” (ខ.២១)។
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅលោកិយនេះ គឺសម្រាប់ឲ្យមនុស្សប្រើជាបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានអ្វីដែលនៅស្ថិតស្ថេរជារហូតនោះឡើយ គឺមានតែកិច្ចការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងនាំមកនូវលទ្ធផលដ៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច។ យើងអាចសន្សំទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅនគរស្ថានសួគ៌ តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ដែលមានដូចជា ការលះបង់ពេលវេលា និងធនធាន ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ…
យើងអាចដឹងច្បាស់
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅលើរថភ្លើង ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកការណាត់ជួបដ៏សំខាន់មួយ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្ដើមឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំកំពុងតែស្ថិតនៅលើរថភ្លើងដែលខ្ញុំត្រូវជិះឬទេ? ខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនោះ ពីមុនមកទេ ហើយក៏មិនបានសួរគេថា រថភ្លើងនេះទៅណាដែរ។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏រួចផុតពីមន្ទឹលសង្ស័យ ពេលខ្ញុំបានមកដល់ស្ថានីយបន្ទាប់ ដោយដឹងថា ខ្ញុំពិតជាមិនបានឡើងជិះរថភ្លើងខុសទេ!
រឿងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការសង្ស័យ ដែលអាចប្លន់យកសេចក្តីសុខ និងទំនុកចិត្តពីយើង។ មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការពិបាក ដោយមិនដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនពិតជាបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះមែនឬអត់ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានជួយខ្ញុំឲ្យអាចឈ្នះការសង្ស័យនេះ។ ក្រោយមក បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចែកចាយទីបន្ទាល់ អំពីការដែលខ្ញុំបានប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ និងអំពីការដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំនឹងបានទៅនគរស្ថានសួគ៌ នោះស្រាប់តែមានគេសួរខ្ញុំថា “តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកអាចដឹងច្បាស់ថា អ្នកពិតជាបានសង្រ្គោះ ហើយនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌មែន?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតប ដោយមានទំនុកចិត្ត និងការបន្ទាបខ្លួន ហើយបង្ហាញខគម្ពីរដែលព្រះទ្រង់បានប្រើ ដើម្បីជួយឲ្យខ្ញុំដឹងច្បាស់ក្នុងចិត្ត គឺខគម្ពីរដែលបានចែងថា “ខ្ញុំបានសរសេរសេចក្ដីទាំងនេះ ផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ដែលជឿដល់ព្រះនាមព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដឹងថា អ្នករាល់គ្នាមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចហើយ” (១យ៉ូហាន ៥:១៣)។
ព្រះទ្រង់សន្យាថា ដោយសារសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ នោះយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ហើយជីវិតនោះគឺនៅក្នុងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់”(ខ.១១)។ ការដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនបានសង្រ្គោះ ជួយពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ហើយក៏ស្អាងចិត្តរបស់យើងឡើង នៅពេលដែលយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ព្រមទាំងផ្ដល់ឲ្យយើងមានសេចក្តីក្លាហាន ក្នុងពេលដែលមានការសង្ស័យ។-LAWERENCE DARMANI